خشک آمد کشتگاه حسینعلی در جوار کشت همسایه

در آستانه روز خبرنگار نمی توانم شادباش بگویم این فرخنده روز را ؛ نمی توانم بگویم خطرنگار خدا قوت . نمی توانم با چشمان باز حسینعلی را نبینم .

آری خبرنگاری درد دارد و درد امروز من در آستانه ی روز خبرنگار  ، پیر مرد کشاورزی است که مورد بی توجهی قرار گرفته و خرمن آرزوهایش در آتش بیسوادی سوخته و همه ی کسانی که فریادش را شنیده اند تا کنون سکوت کرده اند ؛ همان کسانی که امروز به دنبال آماده کردن جشنی برای پاسداشت روز خبرنگار هستند .

من خبرنگارم و نمی خواهم این جشن را ، نمی خواهم این تشویق ها را و یک وعده غذای چرب را.

من خبرنگارم و درمان دردم را می خواهم و درد امروز من حسینعلی است.

حسینعلی محمدی پیرمرد کشاورزی است که در روستای قصاب محله شهرستان شفت در خانواده ای پرجمعیت روزگار می گذراند. کارش کشاورزی است و رنجش خانواده و فقر و تنگدستی !

شالیزاری دارد که چون پروانه دورش می چرخد و غمش را به جان می خرد ؛ آخر این شالیزار بعد از خدا تنها امید حسینعلی است. همان شالیزاری که به بار می نشیند و دستان تنگ حسینعلی باز می شود اندکی.

اما این روزها که کشاورزان در حال درو محصولشان هستند حسینعلی  به کشتگاه همسایه می نگرد و روزهایی که به عقب برنمی گردند.

سخت است که ببینید حسینعلی در کشتگاه  همسایه برنج ها را درو می کند و شالیزارش را رها کرده است و برای دیگران کارگری می کند.

موضوع به بهار امسال مربوط می شود ؛ زمانی که حسینعلی به جای محلول آفت کش کرم ساقه خوار برنج ، به اشتباه از محلول علف کش استفاده کرده  و چیزی نزدیک به دوهکتار از شالیزارش را به کاه تبدیل کرد. بیسوادی این پیرمرد  و شباهت قوطی های محلول دلیل این اشتباه بود.

ضربه مهلکی که بر شالیزار این کشاورز وارد آمد اکنون سبب شده که فقط بخش کمی از خزانه اش جان داشته باشد و این مقدار بسیار ناچیز هم به دلیل کند شدن روند رشد برنج ها ممکن است به بار ننشیند.

این موضوع چند ماه پیش در رسانه های مجازی شفت و گیلان بازتاب یافت اما مسوولان سکوت کرده اند و این  کشاورز را به حال خود رها کرده اند و تا کنون آتش بر شالیزار حسینعلی گلستان نشده است.(شرح کامل موضوع و تصاویر اینجاست)

به عنوان یک خبرنگار این پرسش را مطرح می کنم ، اگر این حادثه برای پدر یکی از مسوولان در شهرستان شفت رخ می داد آیا باز هم آنها سکوت می کردند و یا خود را برای نجات خانواده شان به آب و آتش می زدند.

هرچند تا کنون آتش بر شالیزار حسینعلی گلستان نشده است اما با آموزش و برگزاری کلاس های آموزشی برای کشاورزان ، می توان از بروز چنین حوادثی جلوگیری و افکار عمومی  را گلستان کرد .

آن روز که قاصدی از  لبخندهای حسینعلی ها برای خبرنگاران خبر  آورد ، برای من روز خبرنگار است.

چه خوش گفت نیما :

خشک آمد کشتگاه من
در جوار کشت همسایه.
گر چه می گویند: « می گریند روی ساحل نزدیک سوگواران در میان سوگواران.»
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟
 
بر بساطی که بساطی نیست
در درون کومه ی تاریک من که ذره ای با آن نشاطی نیست
و جدار دنده های نی به دیوار اطاقم دارد از خشکیش می ترکد
ـــ چون دل یاران که در هجران یاران ـــ
قاصد روزان ابری، داروگ! کی می رسد باران؟